داستان ما

سوختم از آتش چشمان مستت چون سپند --- تا ز خاکستر من خلق جهان بگریند // پس که پروانه صفت گرد وجودت گشتم --- عالمی جمع و کشیدند مرا اندر سبز // دست و پا بسته مرا همچو اسیران بردند --- به سرای دگر و باز دلم هست به پایت چو کهن // از خم ابروی تو خم شده این قامت من --- باز من در خم گیسوی تو گشته ام به بند // خاطرم شاد که با خاطرت آسوده شوم --- آه و افسوس که خرما به نخلی است بلند // ساجدی گر چه همی گشت بسی و پیر و نحیف --- تا دم صدر به یاد تو شود خرسند // سید حبیب اله ساجدی (1398/09/01)